بیاد سید جواد ذبیحی که ناجوانمردانه او را کشتند

شبی از شب‌های رمضان بود و من به همراه پدر راهی حمام. سوسوی چراغ‌های کم‌سوی کوچه، به زحمت جلوی پای‌مان را روشن می‌کرد. سگان ولگرد، گله گله همه جا حاضر بودند و پدر با عصای همیشه همراه‌اش، آماده‌ی دفاع بود. بیشتر خانه‌ها چراغ‌هایشان روشن بود و بوی خوش پخت غذا فضای کوچه را پرکرده بود.

کوچه‌ی ذوالریاستین محله‌ی پولدارها بود و ساکنین‌اش غالبن دارای رادیو. آوای خوش مناجات ذبیحی درآن سکوت شب و در آن سن و سالی که من داشتم، بس خوش‌آیند بود.

به پدرگفتم:

این ذبیحی کارش باید خیلی مشکل باشد. چرا که هر شب تا این وقت شب برای اجرای برنامه‌ی مناجات و سپس اذان صبح، باید بیدار بماند.

پدر گفت:

نه، چنین نیست. این «حبس صوت« است. و او شاید فقط یکبار این مناجات را خوانده باشد. صدایش را حبس کرده‌اند و هر شب آن را دو باره پخش می کنند.

پدر در مقابل سئوال بعدی من که شیوه‌ی کار «حبس صوت«چیست، جوابی نداشت.

گفت:

نمی‌دانم. شاید اتاقی باشد غیر قابل نفوذ که به شود صدا را درآن محبوس کرد. نمی‌دانم!

مقایسه‌ی آن روز امروز با خود شما. دانش آنان کمبود ولی صداقتشان در گفتار و کردار شاید با ادعاهای ما پدران امروزی شاید متفاوت بود.

نمی‌دانم।

پی‌نوشت

این نوشته پیش از این در سایت زنده رود منتشرشده بود ولی بی‌مناسبت ندانستم در این روزها که هم ماه رمضان است و هم در همه جا از قربانیان که بدست خشک مغزان زیر نام انقلاب و اسلام، به قربان گاه برده شدند، دوباره منتشرش کنم با کمی دستکاری.

» فید وبلاگ
» ای‌میل: afrasiabi.mohammad@gmail.com