سفر شیراز

در خیابان عباس‌آباد «شریعتی» به حسن ابریشیمی بر ‌می‌خورم। حسن او از کوهنوردان قدیمی همداناست و چند سالی بزرگتر از من. ما به پیروی از برادرزاده‌های‌ش، او را عم‌حسن‌ می‌نامیم. عم‌حسن می‌گوید:
راهی شیرازیم به قصد بازدید از غار شاپور. علی‌اصغر ذاکری کفاش، سید محمد حوائجی شیشه‌بر و تقی رئوفی آموزگار موافقت خویش را اعلام کرده‌اند। کارهای اداری و گرفتن کمک‌هزینه‌ی مختصری از سازمان تربیت بدنی و معرفی‌نامه به امضای فرماندار کل، روسای، آموزش‌وپرورش، شهربانی، ژاندرمری و سازمان تربیت بدنی را تهیه کرده‌ام। این‌جور نامه‌ها برای سفرهای دسته‌جمعی لازم است. ممکن است ساواک یا نیروهای انتظامی به سراغ ما بیایند। راستی ممکن است اکبر، اصغر و صادق «برادر زاده‌های‌اش» هم بما به پیوندند। تو چه‌طور؟
جوابی ندارم। نه منفی و نه مثبت. آماده‌ی چنین پیشنهادی نبودم.
اما آرزوی دیدن اصفهان و شیراز، آتش به جانم می‌افکند. دلم می‌خواهد هم منارجنبان را از نزدیک به بینم و هم مسجد شاه و سی‌و‌سه پل را. مگر نه این که در کتاب کلاس پنجم‌مان خوانده بودم که:تافته‌های تو که نام‌اش زری است/ داغ دل سینه‌ی هر مشتری است؟اما همراهیان او را با من مناسبت فکری نیست। می‌ترسم سفر، زهرِمارم شود. فردایش، موضوع را با پرویز اسماعیل‌زاده در میان می‌ذارم و به آن‌ها می‌پیوندیم، علی‌رغم همه‌ی ناخوانی‌های میان ما و آنان…
چیپ-استی‌شنی کرایه می‌کنیم با راننده‌اش به مبلغ ۱۸۰۰ تومان برای دو هفته। مخارج خواب و خوراک راننده و هزینه‌ی‌ بنزین نیز به عهده‌ی ماست।
جیپ استی‌شن از بازمانده‌ی جنگ دوم جهانی است।
روز موعود فرا می‌رسد। با راننده ده نفر می‌شویم। همه، هم‌دیگر را می‌شناسیم। من و پرویز هم خرجیی هستیم، حوائجی شیشه‌بر با علی‌اصغر کفاش و ما بقی با عم‌حسن।
صبح زود همدان را به سوی ملایر ترک می‌کنیم. جیپ کذائی با سرعتی خرگوش‌وار می‌نالد و به جلو می‌رود. حدود یک بعد از ظهر وارد ملایر می‌شویم. هوای سردی است و بادی سوزان می‌وزد. برای خوردن ناهار به پارک ملایر می‌رویم. پتو به دوش و در پناه ماشین، لرزان لرزان بساطمان را پهن می‌کنیم که هم خسته‌گی‌مان رفع شود و هم چیزکی بخوریم. هم‌سفران همه غذایی آماده با خود آورده‌اند بجز من و پرویز که با روشن کردن پریموس سفری‌، کته‌ای بار می‌گذاریم.
علی آقا و عم‌حسن، به کته بارگذاشتن ما در آن باد و سرما می‌خندند و سر بسر ما می‌گذارند। کته را نیم‌پز می‌خوریم تا از غافله عقب نمانیم। علی‌آقا مشعل، دست به‌ اسمان بر می‌دارد می‌گوید:
خداوندگارا شکرت که مرا با محمد و پرویز هم‌کاسه نکرده‌ای!
همه می‌خندند।
ملایر را که ترک می‌کنیم، بارش برف شروع می‌شود। برف‌پاکن‌های ماشین، کار نمی‌کند. تلاش‌ علی آقا ثمری نمی‌دهد. عم‌حسن طنابی به برف‌پاکن‌ها می‌بندد و از من می‌خواهد که سمت چپ راننده به‌نشینم। یک سر طناب را بدست من می‌دهد و سر دیگرش را خودش که در سمت راست نشسته است به دست می‌گیرد و از من می‌خواهد که بغل دست راننده بنشینم و طناب را بسوی خودم بکشم تا برف‌پاکن‌ها، برف روی شیشه‌ی جلوی ماشین را پاک‌کنند।
ماشین که براه می‌افتد، عم‌حسن می‌گوید:
ارّه!
صدای خنده داخل ماشین را پر می‌کند। من می‌گویم:
تیشه!
و با ارّه تیشه کردن ما، برف‌های نشسته بر روی شیشه‌ی ماشین کنار می‌رود و علی‌آقا پیش‌روی خودش را می‌بیند. من از فرصت پیش آمده استفاده می‌کنم و سر به سر علی‌آقا می‌گزارم و می‌خوانم:
ماشین میرزا ممدلی
هم‌راهان جواب می‌دهند:
نه بوق داره نه صندلی.
شاد و خوشحال وارد الیگودرز می‌شویم।
سال کهنه چند ساعتی دیگر به نو تبدیل خواهد شد. از هفت‌سین خبری نیست. یک‌راست به شهربانی الیگودرز می‌رویم। قرار است شهربانی‌ها، پاسگاه‌های ژاندارمری و ادارات آموزش‌وپرورش بین راه مکانی برای سکونت در اختیار ما بگذارند.
برف هم‌چنان می‌بارد।
بساطمان توی اتاقی که شهربانی در اختیارمان می‌گزارد پهن کرده، چیزکی می‌خوریم و از خسته‌گی، زود بخواب می‌رویم।
اسفند ۱۳۳۹
ادامه دارد

» فید وبلاگ
» ای‌میل: afrasiabi.mohammad@gmail.com