تفکر استبدادی

گویند زیدآبادی را به این دلیل‌‌که در نامه‌اش آیت‌الله خامنه‌ای را رهبر، نه «رهبر معظم» خطاب کرده است، بسی اذیت کرده‌اند.
این حرف می‌تواند درست باشد. دلیل من اعتراضیه‌ی شیخ محمد یزدی است به آیت‌الله رفسنجانی که چرا نامه‌ات را به رهبر، بدون سلام آغاز کرده‌ای؟
جایی خوانده‌ام «بدبخت ملتی که نیاز به رهبر داشته باشد».
این مطلب سخنی بگزاف نیست که کشورهای دموکرات غربی را نه رهبری است و نه نیاز باینکه دم آقایان را «توی سینی بگذاری» تا به گوشه‌ی قبایشان بر نخورد.
فقط آلمان نازی بود که هیلتر رهبرش بود و شوروی سابق که استالین را داشت. و دیدیم که این رهبران معظم چه به روزگار مردمشان آوردند.
چند سال پیش اینگوار کارلسون ‌Ingvar Carlsson نخست‌وزیر وقت سوئد به هنگام پیاده شدن از هواپیمایی که او را از جزیره‌ی گوتلند به استکهلم برگردانده بود، ساکش در هواپیما جا گذاشته بود.
خلبان هواپیما ساک بدست بیرون آمد و با صدای بلند گفت:
اینگوار، اینگوار! ساکت را جا گذاشته‌ای و سپس ساک را به سمت نخست‌وزیر پرتاب کرد.
اینگوار کارلسون تشکری کرد و ساکش را برداشت. همه‌ی مردم دنیا جریان را از طریق تلویزیون دیدند. آب هم از آب تکان نخورد. کارلسون چندی بعد داوطلبانه از سیاست کناره گرفت و بزندگی عادی برگشت.
در آن رژیم بادمجان دور قاب‌چین‌ها می‌گفتند:
اعلیحضرت، شاهنشاه آریامهر، بزرگ ارتشتاران. شاه هم کیف می‌کرد و خود را جانشین کوروش تصور می‌نمود.
در این رژیم بادمجان دورقاب‌چین‌ها می‌گویند:
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب. آقای خامنه‌ای هم باد به غب‌غب می‌اندازد و فکر می‌کند جانشین بلافصل امام علی است.