تکلیف ما و کالاهای چینی

کالاهای بنجل چینی بازار کشور ما را فتح کرده است. می‌گویند «هرجا که می‌روی این کالاهای بنجول به چشمت می‌خورد و خریداران نیز شوربختانه بسیارند.» کار به جایی کشیده است که حتا سنگ قبر را هم از چین وارد می‌کنند.
بدبخت سنگ‌تراشان!
کمونیست‌های چینی هم تاجر شده‌اند و هم مرده‌خور و نان سنگ تراشان را ربوده‌اند.

صنعت کفش و نساجی ایران تاب مقاومت در برابر کالاهای مشابه چینی را از دست داده است. سیاست اقتصادی خانه برانداز دولت کودنا، مبنی بر پائین نگهداشتن مصنوعی ارزش دلار، سرمایه‌داران داخلی را در مقابل کالاهای واراداتی چینی، خلع سلاح کرده است.
هرمز ممیزی در وبلاگ خود (اینجا) با اشاره به آمار و ارقام مندرج در روزنامه‌های خودی نوشته است:
چین رسما حدود ده درصد بازار کالاهای وارداتی ایران، معادل شش میلیارد دلار، را در اختیار دارد. ولی علاوه بر این مقدار کالا که از مبادی رسمی گمرکی وارد کشور می‌شود، حجم نامشخصی کالای چینی هم از راه قاچاق به ایران راه می‌یابد، آن هم در عرصه‌هایی که برای اقتصاد کشور و به‌ویژه اشتغال، اهمیت حیاتی دارد.

این آشفته بازار، بیکاری بسیاری از هم‌میهنان ما را فراهم کرده است.
از آنجا که بجریان انداختن چرخ کارنجات صنعتی نوپای چینی نیازمند نفت ارزان قیمت است و فروش محصولات کلان آن‌ها جوبای بازاری وسیع و خوشبختانه یا شوربختانه، ایران ما از هر دوی این امکانات بهره‌ور است، دولت نامردمی حاکم بر سرزمین ما، در ازای گذاشتن این امکانات در اختیار سرمایه‌داران کمونیست چینی، حمایت مادی و معنوی دولت آنها در مجامع بین‌المللی می‌خرد تا بتواند آن ‌سان که می‌خواهد بر مردم ستمدیده‌ی ما حکم راند، نه به آن شکلی که ما خواهان آن هستیم.

مشکل اساسی به باور من، بی‌توجهی مصرف کننده‌گان ناآگاه وطنی است. من تخصصی در اقتصاد ندارم ولی می‌دانم که مهاتما گاندی و دکتر مصدق بزرگ در دوره‌ی مبارزات ضد انگلیسی خودشان، به حمایت از صنایع نوپای نساجی وطنی برخاستند. گاندی شیوه‌ی دوک ریسی را به هندیان توصیه کرد و خود بهنگام فراغت یا روزگارانی که در زندان بود، با همان دوک‌های قدیمی، پارچه می‌بافت.
دکتر مصدق، کت و شلوار دوخته شده از پارچه‌های بافت داخل به تن کرد. بسیاری از مردم شیوه‌ی مصدق را برگزیدند و از پوشیدن کت‌وشلوار دوخته شده از پارچه‌های انگلیسی خودداری کردند. آن نوع پارچه بعدها به «پارچه‌ی مصدقی» مشهور شد و کار کارخانجات نساجی کازرونی بالا گرفت.
ما بسیارانیم. اگر نمی‌توانیم جلوی ورود زره‌ پوش‌های چینی را که برای سرکوب ما خریداری می‌شود بگیریم اما می‌توانیم کالای چینی را نخریم، نمی‌توانیم؟

دوستان قلم به دست! بیایید در یک بازی وبلاگی از مردممان بخواهیم خرید کالاهای چینی را تحریم کنند.